Niejednokrotnie słyszałam, że anoreksja jest wymysłem, kaprysem. Mówią tak Ci, którzy nie wiedzą o niej zbyt wiele. Ku panującemu zdziwieniu, anoreksja nie jest zaburzeniem, które pojawiło się niedawno na skutek mody czy nastoletniego buntu.
Historia anoreksji

Anoreksja występowała już w IV wieku, kiedy to św. Katarzyna z Sieny nie jadła i gałązką prowokowała wymioty. W średniowieczu nie jedzenie traktowano jako opętanie przez diabła, jako protest lub jako wydarzenie jarmarczne. W erze wiktoriańskiej (XIX-XX wiek); kobiety nie jadły, gdyż był to jedyny aspekt własnej kontroli.
DSM-IV i DSM-III

W DSM-III można było jednocześnie zdiagnozować bulimię i anoreksję, natomiast w DSM-IV już nie. Od 1970 anoreksja jest samodzielną jednostką chorobową. W latach ’89 w Polsce zrobiono jedne z pierwszych badań dot. anoreksji. Okazało się, że najczęściej mają ją studentki i licealistki. Dziś anoreksja dotyka coraz to młodszych dziewcząt, a i płeć męska nie pozostaje z dala od niej. Na szczęście i nieszczęście, ryzyko zachorowania można określić po rozpoznaniu u nastolatka SGA – syndromu gotowości anorektycznych.
Kryteria diagnostyczne według ICD-10

Zmniejszenie masy ciała (albo brak przyrostu – u dzieci) prowadzące do osiągnięcia m.c. 15% poniżej prawidłowej lub oczekiwanej dla wieku albo BMI równe lub mniejsze 17,5
Zachowania mające na celu zmniejszenie masy ciała: unikanie „tuczącego” pożywienia, prowokowanie wymiotów, przeczyszczania, wyczerpujące ćwiczenia fizyczne, stosowanie leków zmniejszających łaknienie albo moczopędnych
Obawa przed przytyciem i zaburzony obraz własnego ciała
Zaburzenia hormonalne, manifestujące się u kobiet zanikiem miesiączki a u mężczyzn utratą zainteresowań seksualnych i potencji
Zaburzenie nie spełnia kryteriów rozpoznania bulimii psychicznej

Kryteria diagnostyczne według DSM-5

Ograniczenie podaży energetycznej posiłków prowadzące do znacząco obniżonej wagi ciała (odpowiednio do płci, wieku, zdrowia fizycznego)
Intensywna obawa przed przybraniem na wadze lub otyłością, lub utrzymujące się zachowania uniemożliwiające przybranie na wadze, nawet przy znacząco obniżonej wagi ciała
Zaburzone doświadczanie wagi lub kształtu ciała, nadmierny wpływ wagi ciała na samoocenę lub utrzymująca się nieświadomość znaczenia obecnej zbyt niskiej wagi ciała

Klasyfikacja DSM-5 wyróżnia cztery stopnie nasilenia jadłowstrętu, w zależności od BMI: łagodny, umiarkowany,ciężki oraz bardzo ciężki.

Można powiązać z nią takie terminy jak: Anoreksja sportowa (anorexia athletic, exercise anorexia), Anorexia mirabilis – religijna, Bulimarexia – naprzemiennie anoreksja i bulimia (bo naraz nie można zdiagnozować).

Wyróżnia się 2 typy anoreksji: typ restrykcyjny (całkowite ograniczenie jedzenia lub przyjmowanie znikomej ilości) oraz typ żarłoczno-bulimiczny (polegający na ograniczaniu jedzenia wraz z napadami na jedzenie i przeczyszczaniu się).

Anoreksja jest główną przyczyną umieralności młodych kobiet w USA. Jest prawdziwą obsesją na punkcie bycia wychudzoną. W głowie pojawia się tylko jedno przekonanie, że szczupła = szczęśliwa. Konsekwencje anoreksji są naprawdę szerokie, ale o tym kiedy indziej. Jest istnym piekłem na ziemi, podobnie jak bulimia. Czekam na Wasze komentarze.