Już w podstawówce prowadzę z moimi dzieciakami zajęcia warsztatowe dot. temperamentu (również w kontekście zawodowym). Strasznie się wtedy cieszą jak mogą poznać nowe słowa rozważyć czy dana cecha określa ich osobę czy nie. Bardzo głęboko zaglądają w siebie!
Temperament – definicja
Temperament, to zespół cech osobowości. Określając go bierze się pod uwagę cechy człowieka związane z:
emocjonalnością – np. czy ktoś szybko się denerwuje czy wolno?
aktywnością – np. czy ktoś działa sprawnie i konktretnie czy łagodnie i niezdecydowanie?
towarzyskością – czy ktoś woli przebywać w grupie i mówić im o sobie czy raczej stara się spędzać czas samotnie?
Uczniom tłumaczę, że temperament to nie jest nasz charakter, jednak można powiedzieć, że stanowi jego część.
Typy temperamentu
Już w starożytności Hiporates i Galen określili typy temperamentów. Kiedyś jednak uważano, że zależny jest on od tego, którego składnika (żółci, czarnej żółci, krwi czy flegmy) jest najwięcej w organizmie. Oczywiście tą teorię obalono. Żaden człowiek nie posiada cech tylko jednego temperamentu, często się one zazębiają, jednak zazwyczaj jeden typ dominuje.
Sangwinik – jest osobą przebojową, lubi być w centrum uwagi, dużo mówi, jest radosny, ludzie do niego lgną. Może być niestety niezorganizowany i zapominalski.
Flegmatyk – jest spokojny, woli spędzać czas samotnie, mało mówi, wiele rzeczy robi bardzo powoli, dokładnie obserwuje wszystko dookoła, jest zrównoważony.
Choleryk – bardzo szybko się denerwuje, podobnie jak sangwinik jest zazwyczaj ekstrawertykiem (dużo mówi), bywa bardzo porywczy, bez empatii, lubi działać, często piastuje stanowiska kierownicze.
Melancholik – podobnie jak flegmatyk: woli spędzać czas samotnie, mało mówi, przywiązuje dużą uwagę do szczegółów, bywa perfekcjonistą, wrażliwy, niestety podatny na obniżenie nastroju.
Jak dowiedzieć się jaki się ma temperament?
Najlepiej poczytać o nim, spytać siebie i znajomych jak nas widzą i zrobić test (są dostępne w internecie). Robiąc test trzeba zaznaczać odpowiedzi, które byłyby adekwatne w okresie dzieciństwa, bo nasz temperament mógł się po prostu zmienić.
Skąd się bierze temperament?
Temperament dziedziczymy, jest on nam przekazywany genetycznie. Oczywiście nie jest powiedziane, że syn choleryka również nim będzie. Człowiek z temperamentem się rodzi i w zasadzie u bobasów już widać czy są żywe i energiczne czy łagodne i spokojne. Oczywiście nasz temperament na skutek socjalizacji może się zmienić, np.
Dziecko, kiedy było małe złościło się w zawracającym tempie, jednak na skutek oddziaływań wychowawczych stało się opanowane i spokojne i kiedy zrobiło by test mogło by się okazać, że ma dużo cech flegmatyka.
Dziecko, kiedy było małe było żywe i energiczne (sangwinik), jednak rodzice tyle razy go karcili, że stał się spokojnym, przytłumionym melancholikiem
Ja od zawsze byłam cholerykiem, jednak kiedy naprawdę polubiłam siebie, zyskałam dużo cech sangwinika. Praca wymogła na mnie skrupulatność i analizę, co jest typowe dla melancholika.
Moim zdaniem warto znać swój temperament, choćby dlatego, by pogłębiać wiedzę na swój temat, wiedzieć jakie ma się możliwości i ograniczenia. Znając swój temperament możemy określić w jakim zawodzie mamy predyspozycje, a gdzie istnieje duże prawdopodobieństwo, że się nie sprawdzimy. A Wy jaki macie temperament?
